Drie Koningen: Saul, David en Kerstkoning Jezus

Wil je de reis door het brein van de kinderen van god ((vol)evangelische gelovigen) blijven volgen, vul je emailadres dan hiernaast (rechts) in. Je krijgt daarna een mailtje waarmee je je aanvraag kunt bevestigen.

De legendarische verhalen over de eerste twee koningen (Saul en David)  van Israël vormen ook de achtergrond van het even legendarische verhaal over de Koning van de kinderen van god: Koning Jezus.

Glory to the New Born King

Hark! The Herald Angels Sing (Live At The Helix In Dublin)

Saul

In het vorige bericht hebben we verteld hoe de Israëlieten met grof goddelijk geweld het “beloofde land” binnentrokken. Maar met de strijd was het toen nog niet gedaan. We spreken nu zo rond 1000 voor Christus in de legendevorming.  Israël werd constant lastig gevallen door volkeren die waren blijven hangen of in aangrenzende gebieden woonden.  Ze kregen behoefte aan een eigen koning. En die kregen ze ook. De eerste koningen in de overleveringen van het Joodse volk waren Saul en David. Beide heren zijn bij de kinderen van god dankbare kapstokken om hun ideeën aan op te hangen. Saul is dan het beeld van de  “vleselijke”  mens en David die van de “geestelijk” gelovige. Saul is hoogmoedig en ongehoorzaam aan God en David ootmoedig en doet wat God zegt. David is zelfs een voorafschaduwing van hun Koning Jezus en Saul wordt soms gezien als een beeld van de Boze.

Ook in het Jodendom is David favoriet en het is dan ook niet onlogisch dat hij er in de beeldvorming en de overgeleverde anekdotes wat beter uit tevoorschijn komt dan zijn voorganger Saul. Maar omdat die verhalen werden opgeschreven in een tijd toen de denkbeelden nog wel behoorlijk primitief waren, zitten er ook best nog wel wat barsten in het overgeleverde plaatje. Barsten waar kinderen van God zich liever geen barst van aantrekken.

Die Saul die mag ik eigenlijk wel. Het was een lange, knappe man en toen de profeet van God (Samuël) hem kwam vertellen dat hij koning moest worden, had hij daar helemaal geen zin in. Op het moment dat Samuël hem aan het volk wilde voorstellen had hij zich tussen allerlei bagage verscholen en moest hij er vandaan weggesleurd worden. Ik zou ook geprobeerd hebben om er onderuit te komen.

In ieder geval “er onderuit komen” lukte niet en Saul wordt dus tegen  wil en dank koning en voert constant oorlog met allerlei vijandige volkeren. Een andere eigenschap waar ik wel wat mee heb is dat hij zich liever wat losser op wilde stellen van de gevestigde geestelijke orde. Voor het aangaan van een strijd werd er een offer gebracht aan God en dit hoorde te gebeuren door een priester, Samuël in dit geval. Maar toen de nood eens hoog gestegen was en de aanval echt ingezet moest worden en Samuël maar niet op kwam dagen, besloot Saul het offer zelf maar te brengen. Een ware protestant, een prototype van Luther, voor wie de bemiddeling van een geestelijke niet nodig hoefde te zijn. Het zou hem voor altijd kwalijk genomen worden.

Uiteindelijk  werd één oorlog  hem helemaal fataal. Hij was dan wel de legeraanvoerder maar de opperbevelhebber was van een hogere orde, God,  ofte wel Jehova, dan wel Jahweh himself. De opdracht was deze keer:

1 Sam 15: 3  (BGT) "Daarom moet jij nu naar de Amalekieten gaan. Je moet hen verslaan. Je moet alles vernietigen en je moet iedereen doden. Elke man en elke vrouw. Iedere baby en elk kind. En ook alle grote en kleine dieren. Je mag geen medelijden hebben.’’

Saul voert die goddelijke genocide keurig uit. Of hij zelf ook baby’tjes heeft afgeslacht, weten we niet, wel dat hij bedacht dat het misschien wel handiger was om de collega Koning  van de Amalekieten zelf te sparen en ook om alles wat echte waarde had maar te houden en niet te vernietigen. Dat kon immers mooi voor een goed doel ingezet worden.

Nou dat heeft hij geweten. God en Samuël waren woedend. Samuël, die zachtmoedige man van God, zorgde er met zijn eigen zwaard voor dat die koning ook  alsnog een  kopje kleiner werd gemaakt.  En Saul had het daarna voor altijd bij god verbruid. Zelfs toen hij diep berouw toonde, was er geen vergeving beschikbaar. 
Het berouwde god dat hij hem tot koning had gemaakt. Interessant te weten dat die god ook niet perfect is en wel eens foutjes maakt waarover hij dan later berouw kan krijgen.
Maar goed als je het zonder je goddelijke Maatje moet stellen, dan wordt het leven er niet prettiger op. Saul kreeg depressies, buitengewoon neerslachtige buien, angst aanvallen. Je komt dat, denk ik, in zwaar gereformeerd/calvinistische kringen ook nog wel tegen, wanneer iemand wel in god gelooft, maar zichzelf zo zondig weet dat hij/zij buitengesloten is van de genade van God.

“God” kan je wat aandoen. Saul pleegt uiteindelijk zelfmoord.

David

David is het troetelkind van de Joodse en Joods-christelijke gemeenschap. Niet echt een prettig figuur, wat mij betreft.  Hij was al door Samuël, een beetje in het geheim, tot nieuwe koning gezalfd en moet zich al heel wat mans gevoeld hebben. Als hij z’n broers in het leger voedsel komt brengen, ziet hij de Reus Goliath en hoe iedereen bang voor hem is. Nou David  niet, hoor, een mannetje vol bravoure. Hij zal hem wel even met een steentje in z’n katapult vellen.  En hij had mazzel, dat steentje trof de geharnaste gigant in z’n voorhoofd, door een open deel in z’n helm. Geen mazzel, vinden gelovigen, maar het resultaat van vertrouwen op God. Dan kun je de grootste uitdagingen aan.

Het zou nog jaren duren voordat David ook echt koning wordt. Saul blijft voorlopig gewoon aan de macht. Voor gelovigen ligt hier een prachtige uitleg van waarom er van hun koning Jezus nog zo weinig te merken valt en het wel lijkt of de Boze nog steeds regeert, ook al heeft Jezus door zijn sterven  en opstanding de dood en de Boze en de zonde onttroont. Het effect daarvan moet nog wereldwijd doorbreken en is voorlopig alleen zichtbaar voor de kinderen van God. Hier is een stukje uit een publicatie van de LevendEvangelieGemeente te Aalsmeer.

"David is een verborgen koning. Hij is het wel, maar de werkelijke openbaring, de volle impact daarvan, is nog niet zichtbaar. En eigenlijk is dat met koning Jezus niet veel anders. Hij is de overwinnaar. Hij is de koning der koningen, maar hij is voor de ogen van de wereld, nog een verborgen koning. De satan, aan de andere kant, is verslagen. Hij is onttroont, maar oefent des ondanks nog steeds heerschappij uit.  

Als je het koninkrijk van Jezus Christus vandaag de dag niet wil zien, dan zie je het ook niet. Je ogen moeten er voor geopend zijn. In de ogen van deze wereld stelt Jezus niets voor. Kiezen voor Hem, is kiezen voor een verliezer, voor iemand die zijn idealen meegenomen heeft naar zijn graf. Maar wij weten wel beter. Wanneer je ogen er voor geopend zijn, dan zie je het koninkrijk van God overal. Wij weten dat op enig moment iedereen het zal weten, elke knie zich zal buigen en elke tong zal belijden, dat Jezus Heer is. Maar voor sommige is het dan te laat."

LevenEvangelieGemeente www.leg.nl

Jezus en de eerste gemeente werden met veel bombarie geïntroduceerd en de hele wereld moest het weten. Maar dat enthousiasme doofde na een paar eeuwen al gauw uit.  Wat ook maar niet goed lukte was het zichtbaar worden van het karakter van Jezus in zijn volgelingen. De geromantiseerde Jezus was de verpersoonlijking van de perfecte liefde en de Heilige Geest zou, volgens de afspraak, dat karakter steeds meer in zijn volgelingen vorm gaan geven. Ze zouden steeds meer op die (geromantiseerde) Jezus gaan lijken. Dat lijkt dan 2000 jaar na dato ook een verborgenheid te zijn. Gelovigen doen zich gewoon veel slechter voor dan ze zijn.

Een echt macho mannetje, die David. Na iedere overwinning neemt hij er als medaille ook maar weer een andere vrouw bij. Minstens 15 uiteindelijk en als hij dan een affaire heeft gehad met de mooie Batseba wordt het even lastig. Zij raakt zwanger, waarop David haar man, Uria, uit het leger terug laat komen in de hoop dat hij ook met haar zal slapen en gaat denken dat het zijn kind is. Uria is wel een echte kerel en blijft bij z’n maatjes slapen. Dan moet ie maar dood, dacht David en hij laat hem een dodelijke positie innemen aan het front. De Duitse machtsclique  deed kennelijk destijds wel hetzelfde om mensen kwijt te raken.

Het komt allemaal wel uit en als straf laat God het kindje sterven. Dat je niet zelf de bak ingaat voor je eigen zonden is kennelijk nogal normaal voor gelovigen. God zelf liet immers ook zijn eigen zoon, Jezus, sterven als straf op hun zonden.

David dankt zijn glorie vooral aan de 73 Psalmen die hij geschreven zou hebben. Dat hij dit nooit heeft gedaan is vrij zeker. Onder de Dode Zee rollen werden nog eens 3600( !!) psalmen gevonden, allemaal toegeschreven aan Koning David. Hij moet het veel te druk hebben gehad met oorlog voeren en de plichten richting zijn vrouwen om aan het schrijven van zoveel liederen toe te  komen. Er waren ook nog maar weinigen die konden schrijven in zijn tijd. Het was heel normaal in de oudheid om teksten toe te schrijven aan iemand om hem te eren. Deze liederen werden waarschijnlijk pas tijdens de tweede tempelperiode (515 v.C. tot 70 n.C)  verzameld en geredigeerd.

Er zijn wel enkele aanwijzingen dat er ooit een koning David is geweest, maar het koninkrijk van hem en zijn ook beroemde zoon Salomo, hebben zeker nooit de grandeur gehad die er aan wordt toegekend. In de annalen van omliggende koninkrijken worden ze niet genoemd en de belofte aan Abraham dat het rijk van Israël zich ooit van af de Nijl tot aan de rivier de Eufraat uit zou strekken gaat hopelijk in een legendarische mist verloren.

Genesis 15:

¹⁸ Toen deed de Heer een belofte aan Abram. Hij zei: ‘Dit land zal ik aan jouw nakomelingen geven. Het hele gebied van de rivier de Nijl tot de rivier de Eufraat is voor hen. ^19-21 Dat is het gebied waar nu de Kanaänieten en andere volken wonen.’.

Gelovigen hebben de hoop daarop nog niet opgegeven, maar dan wel onder leiding van hun Koning Jezus.

Koning Jezus

Kelly Clarkson - Silent Night ft. Trisha Yearwood, Reba McEntire

De voorspellingen in het Oude Testament over de glorieuze toekomst van het volk van God en haar Koning, worden door de kinderen van god volledig naar zichzelf toegetrokken. Het gaat daarbij om hun Jezus.

Jesaja 23:5-6 (BGT)

Er zal een nieuwe Koning komen

5 De Heer zegt: ‘Ik zorg ervoor dat er een nieuwe koning komt uit de familie van David. Ik zal hem zelf uitkiezen. Die koning zal het land goed besturen, hij zal wijze besluiten nemen. Hij zal eerlijk rechtspreken, hij zal iedereen goed en rechtvaardig behandelen. 6 Zijn naam zal zijn: ‘De Heer is onze redder’. Want ik zal mijn volk redden. Het hele volk zal in vrede leven.’

Micha 5:1 (BGT)

Er komt een nieuwe leider

5¹ De Heer zegt: ‘Luister, Betlehem in Efrata. Jij bent één van de kleinste steden van Juda. Toch zal er uit Betlehem iemand komen die namens mij Leider zal zijn van Israël. Hij zal afstammen van een heel oude familie.’

Jesaja 9:5-6 NBV

Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op zijn schouder en men noemt hem Wonderbare Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst. Groot zal de heerschappij zijn en eindeloos de vrede op de troon van David en over zijn koninkrijk, doordat hij het sticht en grondvest met recht en gerechtigheid, van nu aan tot in eeuwigheid. De ijver van de HERE der heerscharen zal dit doen”

De engel Gabriël verschijnt aan een maagd in het Nieuwe Testament van de christenen en zegt:

Lucas 1:30-33 NBV

“Wees niet bevreesd, Maria; want gij hebt genade gevonden bij God. En zie, gij zult zwanger worden en een zoon baren, en gij zult Hem de naam Jezus geven. Deze zal groot zijn en Zoon des Allerhoogsten genoemd worden, en de Here God zal Hem de troon van zijn vader David geven, en Hij zal als koning over het huis van Jakob heersen tot in eeuwigheid, en zijn koningschap zal geen einde nemen”

De Christenheid heeft hier wel het probleem dat de profetieën telkens over het volk Israël gaan. De nieuwe koning (Jezus) zal regeren over het huis van Jacob etc. etc.  Gelovige “denkers” hebben hier twee oplossingen voor waardoor ze ook een beetje als de moslim Sjiieten en Soennieten in twee kampen zijn verdeeld. Oplossing 1: De kerk heeft de plaats ingenomen van Israël. Je mag dus overal waar het over het volk Israël gaat dit vervangen door de kerk/de gemeente/de kinderen van God. Oplossing 2: Doordat Israël Koning Jezus niet wilde accepteren zijn de beloften uitgebreid naar de gelovige heidenen. Die zijn geënt op de oorspronkelijke stam. Ze vormen  nu samen het volk van God en als oudste zoon blijft Israël een speciaal plaatsje houden in het hart van God.

Het Kerstfeest

Laten we eerlijk zijn, aan het Christendom hebben we toch wel een  fijn feest overgehouden en zingen we “Stille nacht, Heilige nacht” uit volle en onbeschaamde borst mee zonder dat de meesten er nog een woord van geloven alsof het over Sinterklaas ging en “Hoor wie klopt daar kinderen...”, maar dan toch wel met wat meer stijl en ingetogenheid:

Kerst - Stille nacht, heilige nacht!

Stille nacht, heilige nacht!
Davids Zoon, lang verwacht,
Die miljoenen eens zaligen zal,
wordt geboren in Bethlehems stal,
Hij, der schepselen Heer,
Hij, der schepselen Heer.

Hulploos Kind, heilig Kind,
Dat zo trouw zondaars mint,
ook voor mij hebt Ge U rijkdom ontzegd,
wordt Ge op stro en in doeken gelegd.
Leer me U danken daarvoor.
Leer me U danken daarvoor.

Stille nacht, heilige nacht!
Vreed' en heil wordt gebracht
aan een wereld, verloren in schuld;
Gods belofte wordt heerlijk vervuld. 

Amen, Gode zij eer!
Amen, Gode zij eer!

Wetenschap en geloof door de eeuwen heen (2)

Ontworstelen aan de greep van de bijbel.

Dûnsje mij de Leafde út. : Elske de Wall

Dûnsje my dyn moaiste leafste fjurrichste djipte yn
Dûnsje my de eangst foarby en bring my feilich binnen
Flean mei my de loft yn as in fûgel mei syn bút
Dûnsje my de leafde út
Dûnsje my de leafde út

As elkenien nei hûs ta giet us duns noch oeren troch
Lit my sjen wat nimmen oars noch fan dy tinke mocht
Lûk my oer de grinzen fan dyn alderlêste tút
Dûnsje my de leafde út
Dûnsje my de leafde út

Dûnsje oant wy trouwe, dûnsje oant in nij begjin
Dûnsje my mei soarch en dûnsje oant ik neat mear kin
De leafde oer of ûndertroch, wy nimme gjin beslút
Dûnsje my de leafde út
Dûnsje my de leafde út

Dûnsje my dyn moaiste leafste fjurrichste djipte yn
Dûnsje my de eangst foarby en bring my feilich binnen
Pak my mei dyn bleate hân en triuw my foar dy út
Dûnsje my de leafde út
Dûnsje my de leafde út

Oorspronkelijk: Leonard Cohen: Dance me to the end of love. 

Vertaling

De Christelijke Consensus

Verdedigers van het christelijk geloof komen vaak met het argument dat de Judeo-Christelijke levensovertuiging aan de basis ligt van de moderne wetenschap. We hebben dat gezien bij Cees Dekker, maar ook bij een andere bekende in de evangelische wereld, Francis Schaeffer, kwam dat sterk naar voren. Deze Amerikaan was in Zwitserland een centrum begonnen, met de naam L’Abri () waar evangelische jongeren (vaak met een toch wat calvinistische achtergrond) bijeenkwamen om te luisteren naar toespraken over  de zegeningen van het Christendom voor onze maatschappij. Vooral studenten voelden zich aangetrokken tot deze intellectueel overkomende beschouwingen.

In Schaeffers visie waren de eerste driehonderd jaar van het Christendom exemplarisch, daarna verviel de kerk in Papistische (Roomse) gebruiken. Pas met de Reformatie kon de kracht van het christelijk geloof zijn zegenrijke invloed weer uitoefenen op de maatschappij. Niet dat Schaeffer geloofde dat iedere West-Europeaan een echte christen was, maar wel was er  in de maatschappij een christelijke “concensus” ontstaan, de normen en waarden van het christendom werden nagevolgd.....  Ga maar na:  leegroven van de schatten van verre landen, door de Verenigde Oost-Indische Compagnie, het met geweld en list veroveren van grond dat niet van ons was, het honderden jaren lang verhandelen van mensen als beesten in schepen met de bijbel in de kapiteinshut en namen als “Op Hoop van Zegen” op de boeg, enorme armoede in de mijnen, kinderarbeid, vrouwen zonder rechten...

Luister maar eens naar een tirade:

Bij die "verschrikking" (the horror) denkt hij vooral aan het toepassen en legaliseren van abortus.

De hele toespraak is hier: Francis Schaeffer: A Christian Manifesto

En de wetenschap? Is die er beter van geworden? Na de renaissance, waarbij men zich vrijvocht van kerkelijke bemoeizucht, ontstonden er twee bewegingen, één religieuze en één wetenschappelijke.   De eerste staat bekend als de reformatie of hervorming. Deze beweging bleef op wetenschappelijk gebied vasthouden aan de bijbel als de toetssteen van alle kennis, maar een andere ontwikkeling, het humanisme, groeide langzamerhand uit tot een beweging die zich ook vrij begon te maken van de dwang van primitieve religieuze geschriften.

In de wetenschappelijke greep van de Bijbel

In de Westerse wereld wordt algemeen erkend dat de oude Grieken aan het begin stonden van onze wetenschappelijke ontwikkeling. Het Christendom heeft daar in de eerste drie/vierhonderd jaar ook weinig in geremd. Vroege christelijke leiders mengden hun godsdienstige overtuigingen vaak met die van Griekse filosofen en wetenschappers, zoals Plato en Aristoteles. Toen de kerk in de vierde eeuw met de bekering van Constantijn de Grootte in de gunst van de keizer kwam en onder   Theodosius I in 392 zelfs tot de enige ware godsdienst werd uitgeroepen, leek het wel of de deur voor verdere ongehinderde wetenschappelijke ontwikkelingen op slot kwam te zitten. Men was het zo rond 367  al eens geworden over wat er nu precies bij de bijbel hoorde en wat er nu zo’n beetje precies geloofd zou moeten worden. Die bijbel en die god werden dus nu de basis voor alle wetenschappelijke kennis.  Je kon je uiteindelijk alleen maar met wetenschappelijke zaken bezighouden als je eerst theologie had gestuurd (en meestal priester was geworden). De zon bleef om de aarde draaien, een zondvloed had alle aardse leven in één keer uitgewist (op Noah en de zijnen na) en de schepping had zo’n 4000 jaar voor Christus plaats gevonden.

De Verlichting: Ontworstelen aan de greep van de Bijbel

Pas een duizend jaar later begon er weer wat wetenschappelijk licht te schijnen. Er kwam weer interesse in de kennis en geschriften van die oude Grieken. Veel daarvan was in Europa verloren gegaan, maar gelukkig waren de Moslims zo slim geweest om de waarde ervan in te zien en die boeken in het Arabisch te laten vertalen. Veel werden daartoe plaatselijke Joden en Christenen ingezet, die vaak kennis hadden van het Grieks. Zie het verhaal van Jan Hoogendijk. De moslimse geleerden gingen met die kennis aan de gang en breidden die uit.  Zo zijn Arabische termen zoals algebra en algoritme in onze taal terecht gekomen.  Ook de namen van veel sterren komen uit het Arabisch .

We zien dan  ook dat tijdens de renaissance veel oud Grieks materiaal werd terugvertaald, maar nu uit het Arabisch naar het Latijn en er ontstond langzamerhand een groter gevoel van wetenschappelijke vrijheid, van doorbrekend licht, van een  "verlichting".

Toen begonnen dus ook inzichten te ontstaan die niet strookten met wat er in de bijbel stond, zoals het idee dat de aarde centraal was in het zonnestelsel. Copernicus was al in 1514 tot de conclusie gekomen dat de aarde om de zon draaide. Hij ondervond nog weinig moeilijkheden omdat hij moeilijk te begrijpen was en zich op de achtergrond probeerde te houden.  Het drong pas echt door toen Galileo Galilei (1564 - 1642) dat beaamde. Die is daarvoor vele jaren verbannen geweest.

Galilei stierf op 8 januari 1642. De groothertog van Toscane, Ferdinando II, wilde hem in het voornaamste deel van de Basilica di Santa Croce in Florence  begraven en een marmeren mausoleum voor hem optrekken. Deze plannen werden echter geschrapt, nadat paus Urbanus VIII en diens neef, kardinaal Francesco Barberini, hiertegen hadden geprotesteerd. In plaats daarvan werd hij ergens in een klein kamertje begraven. In 1737 werden de stoffelijke resten van Galilei opgegraven en herbegraven in het voornaamste deel van de basilica nadat er een fraai grafmonument te zijner ere was opgetrokken.

De Ouderdom van de Aarde

Verder ontstond er een ander strijdpunt tussen kerk en wetenschap, namelijk de ouderdom van de aarde. Al vanaf de kerkvaders waren er allemaal berekeningen geweest op basis van o.a. de geslachtsregisters in de bijbel en van wat men wist over koningen en hun rijk in de seculiere geschiedenis. Die gingen er allemaal zo'n beetje vanuit dat de aarde niet eerder dan zo'n 4000 jaar voor Christus ontstaan was (d.w.z. geschapen was).  
De Ierse (Anglicaanse) Bisschop James Ussher (1581-1656) maakte in 1650 bekend dat de schepping had plaats gevonden  op zaterdag 22 oktober 4004 voor Christus. Dit werd in de kantlijn van de King James vertaling van de bijbel mee gedrukt en kreeg daarmee wel een heel nadrukkelijk kerkelijk stempel.  Maar twijfels begonnen te rijzen.
De Jezuïet Martini Martino was door het Vaticaan als missionaris naar China gestuurd om de Chinezen te bekeren. Dat lukte niet erg, maar Martini zelf werd wel veel wijzer. Hij durfde het aan om ook buiten de bijbel om naar antwoorden te zoeken en ontdekte dat de Chinezen een heel nauwkeurige tijdsbeschrijving hadden bijgehouden met gebeurtenissen en datums die veel verder teruggingen dan de kerk lief was. De begindatum van hun geschiedschrijving was 2952 voor Christus, jaren dus voor de zondvloed die door Ussher op 2348 v. Chr. was vastgesteld.  Die (volgens de Bijbel) wereld verzwelgende  zondvloed had China dus kennelijk nooit bereikt. Martino's publicatie hierover zorgde voor enorm veel opschudding.

Binnensluipende "vrijzinnigheid"

De bereidheid de Bijbel los te laten kwam uiteraard maar langzaam op gang en werd voorafgegaan door pogingen om aan die verhalen een beetje een andere draai te geven. Isaac Newton, bijv. die door veel gelovigen aangehaald wordt als een geleerde die wetenschap en geloof goed wist te combineren, wou toch eigenlijk wel in een wat eerder scheppingstijdstip geloven. Hij bedacht toen dat de schepping van de aarde pas op de derde dag was afgerond. Op de dagen daarvoor kon de zon nog niet om de aarde draaien en bestonden er dus nog geen normale dagen. Historici konden die dagen dus zo lang maken als ze maar wilden. Ook had de wiskundige Newton moeite met een god die zowel 3 als 1 moest zijn en door dit soort twijfels besloot hij zich toch maar niet tot priester te laten wijden. Deze reus onder de wetenschappers kon zich ook erg op onnozelheden baseren en voorspelde bijvoorbeeld dat het einde der aarde in 2060 plaats zal gaan vinden.
We zien hier al wel het gedraai waaraan gelovige wetenschappers zich overgeven om geloof en wetenschap te kunnen blijven combineren.

Veel van bovenstaande informatie komt uit het boek van Gerard Aalders: "Gevecht met DE TIJD"

Pas rond Darwin met zijn evolutietheorie begon het echt te onweren in de kerk. Daarover een volgende keer. We pikken eerst de draad weer even op bij de Bijbelse geschiedenis: Israël, het Beloofde Land.

Jozua en de vernietiging van Jericho

Joshua fought the battle of Jericho.

We hebben al gezien in eerdere blogs dat kinderen van God de verhalen in de Tenach, de “Bijbel” van de Joden en het “Oude Testament” van de christenen toepassen op hun eigen christelijke geloof.

We gaan in deze blog eens kijken naar het binnentrekken van de Israëlieten in het Beloofde Land, dat toen  nog Kanaän heette. Voor gelovigen is ”het beloofde land” een beetje tweeledig. Aan de ene kant zou dat de hemel kunnen zijn, maar meer gebruikelijk de nieuwe aarde waar de gelovigen in een nieuw lichaam zullen komen te wonen, een land zonder dood en pijn en verdriet. Waar het lam zich neerlegt bij de leeuw. De rivier de Jordaan die bij het binnentrekken eerst overgestoken moest worden is dan ook in het gelovige denken vaak een symbool voor het sterven.

Johny Cash: Peace in the Valley

De eerste stad die op hun weg lag om Kanaän te veroveren, heette Jericho. De legeraanvoerder, Jozua, had al een paar spionnen de stad ingestuurd om de zaak te verkennen. Hun God had echter al een gemakkelijke genocide bedacht en ze hoefden alleen maar een paar keer om de stad heen te trekken en daarna hard te juichen. Zo gezegd zo gedaan, de Israëlieten trokken 6 dagen lang één keer om Jericho heen en de zevende dag 7 keer achterelkaar aan. Toen klonken de ramshoorns en brak de hel los (voor de inwoners van Jericho dan.):

²⁰ Toen de ramshoorns klonken, brak het volk uit in een donderend geschreeuw. De muur stortte in en iedereen klom de stad binnen vanaf de plaats waar hij zich bevond. Ze namen de stad in ²¹ en doodden alles wat erin was, zowel mannen als vrouwen, zowel kinderen als bejaarden, zowel runderen en schapen als ezels. ²² Maar Jozua zei tegen de twee mannen die het gebied hadden verkend: ‘Ga naar het huis van die hoer en breng haar met haar hele familie naar buiten, zoals jullie haar hebben gezworen.’ ²³ De verkenners brachten Rachab naar buiten, samen met haar vader en moeder, broers en verdere familie. Kortom, ze brachten haar met al haar verwanten naar buiten en gaven hun een verblijfplaats buiten het kamp van Israël. ²⁴ De Israëlieten lieten de stad met alles wat erin was in vlammen opgaan; alleen het zilver en goud en de koperen, bronzen en ijzeren voorwerpen brachten ze in de schatkamer van het heiligdom van de HEER. ²⁵ Maar de hoer Rachab werd door Jozua gespaard, samen met iedereen die tot haar familie behoorde. Hun nakomelingen wonen tot op de dag van vandaag onder de Israëlieten, want Rachab had de mannen die in opdracht van Jozua Jericho moesten verkennen een schuilplaats gegeven.

Hoe kunnen kinderen van god leven met zo’n gruwelijke goddelijke Oorlogsmisdadiger?  Kun je nog enig respect hebben voor zo’n God?

Verre weg de meeste kinderen van god kunnen hier mee leven door er maar  niet over na te denken. Waar men dat wel durft, worden de inwoners van Kanaän afgeschilderd als gedegenereerde monsters die zelfs hun eigen kinderen offerden aan hun goden. Die mogen toch wel afgeslacht worden en zo lopen de kinderen ook  niet gevaar in  dezelfde goddeloze praktijken op te groeien.

Zie hier hoe er bijvoorbeeld bij het evangelische Yarah Bijbel college, Zuidhorn over gedacht wordt:

http://www.bijbelcollege.nl/downloads/pdf/04_Jozua.pdf

Je moet toch wel heel erg gestoord of gebrainwashed zijn om met dit soort rechtvaardiging aan te durven komen. Ik houd het maar op gehersenspoeld want de opvatting is vrij algemeen onder fundamentalistische gelovigen.
Anderen proberen een wat subtielere(?) uitleg, Jart Voortman, bijv. in de handreiking bij zijn boek "Open Geloven". Die geweldsverhalen passen wel niet bij ons, maar je moet zien waar het om gaat:
"Bij vele gewelddadige teksten in de Bijbel gaat het er niet om om vast te leggen  wat wel en wat niet toelaatbaar is. De centrale vraag is een heel andere: als je in de moeilijkheden zit: kun je dan aan op God of niet?"

Zo kom je er mooi vanaf. Nog erger wordt het in het boekje van Reinier Sonneveld "De stilte van God". Het was allemaal niet zo erg als het werd beschreven, ook in de bijbel wordt wel eens stilistisch overdreven (p. 272). Die inname van Kanaän ging niet gepaard met genocide, heus alle onschuldige vrouwen en kinderen werden niet vermoord. Gewoon het land van anderen inpikken is kennelijk ok, zolang je maar een paar mensen in leven laat.
De holocaust was kennelijk ook geen genocide omdat er ook wel overlevenden zijn geweest. Ik werd letter misselijk bij het lezen van dit  witwassen van geweldsteksten in de bijbel.

Lofprijzen als wapen.

De belangrijkste les die kinderen van god uit dit verhaal leren is dat ze God al van te voren moeten danken dat hij de overwinning gaat geven, over bijvoorbeeld allerlei problemen waar je tegenaan loopt. Niet alleen danken, maar Hem loven en prijzen om zijn grootheid. Kennelijk verwarmt dat Gods hart zo dat je een betere kans maakt dat hij ten behoeve van jou/jullie ingrijpt. Elly en Rikkert zingen erover:

Dames van Jehova

Onlangs werd ik bezocht door twee dames van Jehova. Ik laat hen altijd standaard weten dat ik alleen maar geïnteresseerd ben in aansluiting als ze me een plekje konden garanderen bij de 144.000 die (volgens hen) op de nieuwe aarde met Jezus zullen regeren. Het alternatief om met al die saaie Jehova getuigen een beetje op die nieuwe aarde rond te moeten hangen, leek me niks. Nou ja, daar hadden ze natuurlijk de bevoegdheid niet toe. Dan maar eens wat anders, hoe konden ze nu geloven in een God die een hele stad uit laat moorden. En ik beschreef in detail de angst en angstkreten van kinderen die zich aan hun ouders vastklemden om de bloedige zwaarden te ontwijken, het gekrijs van zwangere vrouwen die opengereten werden.....

Terwijl ik nog met mijn plastische beschrijving bezig was riep de jongste van Jehova’s vrouwen: “Maar Rachab, zij werd gered! Rachab, een hoer nog wel! God redde haar. Ziet u dat dan niet..?”

Nou vallen Jehova getuigen niet in mijn categorie van kinderen-van-god, maar kinderen van God hadden zo ook kunnen reageren.

Er kwam even een reflecterend moment in het gesprek, waarop ze zei: “Wat is het vreemd hoe je in een verhaal andere dingen als belangrijk kunt zien.” Hoe opmerkelijk is het, dacht ik, dat je zo voorgeprogrammeerd kunt zijn dat je de ernst van een zaak niet meer kunt zien.

Waar zou je het mee kunnen vergelijken? Voordat de Duitsers in 1940 Rotterdam plat gingen bombarderen, hebben ze wellicht ook wel een paar spionnen erop afgestuurd om te zien waar die bommen het beste konden vallen. Wellicht zijn die ook door een hoertje in bescherming genomen in ruil voor informatie over een veilige vluchtplek voor haar en haar gezin.

Zou er echt iemand zijn die het verhaal van dat hoertje zou willen verheerlijken? Vrouwen die met de Duitsers heulden werden na de oorlog kaal geschoren en vernederd. Dat had ook het lot van Rachab moeten zijn, een verraadster, een collaboratrice... 

Voor kinderen van god is zij een voorbeeld van de zondige mens (een hoer) die zijn heil zoekt in Jezus en dan door hem gered wordt. Hij heeft a.h.w. het bloed van Jezus aan de deur van zijn hart gesmeerd, gesymboliseerd door het rode koord dat hing van Rachab’s raam.

Het is ook niet zo dat er in het Nieuwe Testament afstand gedaan werd van deze gruwelijke gebeurtenis. Er wordt met bewondering naar verwezen:

Hebreeën 11:

³⁰ Door hun grote geloof trokken de Israëlieten zeven dagen lang om de stad Jericho heen. Na die zeven dagen stortte de stadsmuur in.

³¹ Ook de hoer Rachab had een groot geloof. Zij had de spionnen verborgen die door Jozua naar Jericho gestuurd waren. Daarom bleef zij in leven toen alle slechte mensen in Jericho gedood werden.

Het verhaal van Jericho als mythe.

 Middeleeuws schilderij van Jean Fouquet van het Bijbelse verhaal over de Val van Jericho

In de jaren 1950 deed Kathleen M. Kenyon onderzoek in Jericho. Zij kwam tot de conclusie dat het verhaal in het boek van Jozua en zijn Muren van Jericho een mythe was. De in de 13e eeuw v. C. onder aanvoering van Jozua hier binnendringende Israëlieten vonden een bijna verlaten stadje met vervallen versterkingswerken. Noch bazuingeschal noch krijgsgeschreeuw was nodig om de muren van ’de machtige koningsstad’ te doen instorten, zoals het boek Jozua vermeldt.

bron: http://brabosh.com/2012/04/28/pqpct-hta/

De opstanding en het zien van Jezus.

Jezus zien

In zijn (dag) boek "Is het Waar?" levert EO coryfee Andries Knevel een zenuwslopende en hier en daar pijnlijke speurtocht naar de vraag of God bestaat en dat wordt in de evangelische wereld al gauw vernauwd tot: "Is Jezus opgestaan uit de dood? .. " Dat de waarheid waar hij naar zoekt toch wel het liefst de christelijke waarheid is, wordt al lezend ook heel snel duidelijk. Is Jezus wel echt opgestaan? Het verlossende antwoord komt dan op bladzijde 213 waar vermeld wordt dat volgens Paulus meer dan 500 mensen Hem (na zijn dood) weer levend gezien hebben .....  De verademing vliegt van de bladzijde af. Hier is het ultieme bewijs.... "Je zou ze als getuigen op kunnen roepen", schrijft hij nog ergens. Helaas kan dat niet echt (meer).

Wie zoekt te bewijzen wat hij eigenlijk al graag als waarheid ziet, loopt grote kans niet meer objectief tegen de gegevens aan te kijken. Iemand die voor een rechtbank getuigt dat hij van vele anderen gehoord heeft dat X een bepaalde misdaad niet begaan kan hebben, zou weinig indruk maken. We hebben daarvoor de getuigen zelf nodig en die moeten wel echt oproepbaar zijn.

Gepubliceerd op 1 nov. 2012

Music video by Bill & Gloria Gaither performing I've Just Seen Jesus (feat. Larnelle Harris and Sandi Patty) [Live]. (P) (C) 2012 Spring House Music Group. All rights reserved. Unauthorized reproduction is a violation of applicable laws. Manufactured by EMI Christian Music Group

Paulus ziet Jezus.

Kinderen van god denken meestal dat de evangelieschrijvers de eersten waren die schreven over mensen die Jezus weer levend hadden gezien. Dat is niet zo. Paulus van Tarsus was de eerste en het was ook zijn eigen ervaring waar hij over schreef. De evangeliën werden veel later geschreven en de schrijvers verhalen niet wat hen persoonlijk is overkomen. Paulus (toen heette hij nog Saulus) was bezig de eerste christenen in de kerker te krijgen toen hij op weg naar Damascus Jezus ontmoette.


HANDELINGEN 9: (BGT) (toegeschreven aan Lucas)

Saulus hoort de stem van Jezus

³ Saulus vertrok naar Damascus. Toen hij daar bijna was, straalde er plotseling een licht uit de hemel om hem heen. ⁴ Saulus viel op de grond en hoorde een stem zeggen: ‘Saulus, Saulus, waarom vervolg je mij?’ ⁵ Saulus vroeg: ‘Heer, wie bent u?’ De stem zei: ‘Ik ben Jezus. Ik ben degene die jij vervolgt. ⁶ Sta op en ga de stad in. Daar zal iemand je vertellen wat je moet doen.’

⁷ De mannen die met Saulus meereisden, hoorden wel een stem, maar ze zagen niemand. Ze waren zo verbaasd, dat ze niets wisten te zeggen.

Handelingen 9:27

²⁷ Maar Barnabas hielp Saulus, en bracht hem bij de apostelen. Saulus vertelde aan de apostelen hoe hij op de weg naar Damascus de Heer gezien had. En dat de Heer toen met hem gesproken had.

En volgens Lucas zei Paulus later ook nog het volgende:

Handelingen 22:14

¹⁴ Toen zei hij tegen me: ‘De God van onze voorouders heeft jou uitgekozen. Hij zal aan jou zijn plannen bekendmaken. Hij heeft jou uitgekozen om Jezus Christus te zien en zijn stem te horen.

Nou werden de Handelingen ook veel later, waarschijnlijk pas tegen het einde van de eerste eeuw geschreven, maar wat interessanter is, is dat Paulus in zijn brieven die 20-35 jaar na de dood van Jezus geschreven werden aan hetzelfde incident lijkt te refereren:

1 Cor 15:

⁸ Ook ik heb Jezus Christus gezien nadat hij opgestaan was uit de dood. Maar ik was de allerlaatste die hem zag. Ik was toen trouwens een waardeloos mens, ⁹ want ik vervolgde de christenen. Daarom ben ik ook de onbelangrijkste van alle apostelen. Ik ben het niet waard om een apostel te zijn!

1 Cor 9 (NBG)

9¹ Ben ik niet vrij? Ben ik geen apostel? Heb ik niet Jezus, onze Here, gezien?

Over de aard vaan die ontmoeting lezen we dan nog het volgende:

2 Kor 12: 2 Ik weet van een mens in Christus, veertien jaar is het geleden – of het in het lichaam was, weet ik niet, of dat het buiten het lichaam was, weet ik niet, God weet het – dat die persoon weggevoerd werd tot in de derde hemel. 3 En ik weet van die persoon – of het in het lichaam of buiten het lichaam was, weet ik niet, God weet het – 4 dat hij weggevoerd werd naar het paradijs en onuitsprekelijke woorden gehoord heeft, die het een mens niet geoorloofd is uit te spreken.

Lichamelijk of geestelijk, het lijkt Paulus niet zoveel uit te maken. Of hij Jezus nu lichamelijk of geestelijk had gezien, maakt hem ook niets uit. Paulus geeft ook duidelijk aan dat zijn ontmoeting met Jezus niet anders en niet minder was dan die van de andere apostelen. Het lijkt niet onaannemelijk dat die ontmoetingen waarover in de evangeliën wordt gerapporteerd in werkelijkheid ook "geestelijk" zijn geweest.

Joodse en Griekse ideeën over ziel en lichaam.

Voor de Grieken bestond je uit een lichaam en een ziel, die min of meer in dat lichaam gevangen zat. Bij het sterven verliet hij het lichaam en kon dan gaan rondzwerven of eventueel reïncarneren.
Bij de Joden “was je de ziel”, het lichaam was niet veel meer dan een bijverschijnsel. Toen God de mens maakte, maakt hij hem tot een "levende ziel".
Dit betekent wel dat in het Joodse denken het zien van een gestorven iemand niet hoefde te betekenen dat je hem/haar zag in het oude lijk. Je zag de persoon zelf (als een geestelijk lichaam).
Het is duidelijk dat Paulus Jezus niet perse zag als een weer levend geworden lijk.

De "sightings" in de evangeliën.

Over het zien van Jezus werd pas zo'n 40 - 60 jaar na zijn dood geschreven en het is opmerkelijk dat alle evangeliën ophouden met de "opstanding" (Op een waarschijnlijke ingevoegde melding na in Lucas 24:51 dat hij naar de hemel werd weggenomen. Dit vers komt niet voor in ons oudste manuscript, de Codex Sinaïticus). Jezus wordt dan een aantal keren gezien, maar over wat er met hem verder gebeurde en wat hij daarna allemaal verder uitspookte, lees je niets. Je leest niets over een tweede sterven, ook niet op hoge leeftijd. Dit houdt alleen maar steek als die opstanding en het zien van Jezus als het zien van het geestelijke lichaam van Jezus wordt begrepen. Dan is er ook geen tweede dood nodig. Het is ook wel interessant dat er in het Johannes evangelie (hoofdstuk 20) specifiek op gewezen wordt dat Jezus door gesloten deuren binnen kwam. Dat zou voor een geestelijk lichaam toch wel iets gemakkelijker moeten zijn :) !

Er zullen vast wel verhalen rond gegaan zijn over discipelen van Jezus die hem "gezien" hebben, eigenlijk net zoals Paulus.

De schrijvers van de evangeliën zelf leefden in een sterk Grieks georiënteerde wereld en konden die verhalen alleen maar gelooflijk maken door ze te concretiseren. 

Het feit dat ze volledig met elkaar in strijd zijn (zie Jezus-de-waarheid-die-stierf) bevestigt de noodzaak ze met een flinke dosis scepsis te moeten bekijken.
Het verdwijnen van Jezus uit beeld wordt door Lucas opgelost in zijn tweede boek, de Handelingen van de Apostelen. Daar verdwijnt Jezus lichamelijk naar de wolken....., de Hemelvaart. Hij wordt dan een tijdje later vervangen door de Heilige Geest. Ook wordt er door de vroege kerk al heel snel een stuk aan Marcus toegevoegd (Marcus 16:9-20) en aan het evangelie van Lucas (24:51), waarin vermeld wordt dat Jezus opgenomen werd in de hemel. Dat dit een toevoeging is kon ik op eigen houtje, wat betreft Marcus, vast stellen toen ik met alleen maar een Gymnasium Griekse achtergrond het taalgebruik vergeleek met de rest van Marcus. In nieuwe vertalingen wordt het dan ook meestal weggelaten,

Voor meer over deze theorie zie het werk van de Nieuw Testamentische historicus, James. D. Tabor:  Paul and Jesus.

Hedendaagse "sightings"

Ook nu wemelt het op het Internet van verhalen van mensen die Jezus gezien zeggen te hebben. Het zijn voornamelijk ex-moslims en voormalige drugsverslaafden. Het verband tussen die twee groepen is mij ook nog niet duidelijk :) !


Hier is Azar.

Voor de volledige tekst: https://youtu.be/J4u7UY9WZdk

In het EO-programma  "de Verandering" (10-10-2015) maken we kennis met Hesli Nataniël. Hesli is een zeer gevoelige en artistiek jongeman die verzeild raakte in de drugs scene en boeddhistische  rituelen.
Uiteindelijk neemt zijn moeder hem een keer mee naar een evangelische gemeente, "De Bron", waar hij Jezus ontmoet. Hij had altijd gedacht dat hij "een foutje" geweest was en de centrale vraag aan God was dan  ook "Hoe dacht u over Hesli toen u hem bedacht?". Hesli was Jezus aan gaan roepen.... luister maar even naar wat er toen gebeurde:

Voor het volledige programma zie : http://www.eo.nl/geloven/programma/deverandering/aflevering-detail/aflevering/de-verandering-20151010t182230/

Ik zag Maria (Ida Peerdeman)

Jezus is niet de enige overleden grootheid die weer wordt gezien. Er zijn mensen die geloven dat Elvis nog in leven is en vele duizenden claimen de moeder van Jezus, Maria, te hebben gezien.

Maria verschijnt aan Ida Peerdeman

Er zijn ook verhalen over meerdere mensen die MARIA  op hetzelfde moment zagen, bijv. één in een Egyptische  Koptische kerk:

Het is voor de meeste kinderen van God niet acceptabel dat Maria op deze manier de eer krijgt die Jezus toekomt en ze zullen dit als duivels bedrog aanmerken.

Mormoonse sightings.

Joseph Smith, de stichter van de Mormoonse kerk, claimde dat hij in 1829 op aanwijzing van een engel gouden platen op had kunnen graven  waarin verteld werd dat  de 10 (verloren gewaande) stammen van Israel naar Amerika waren verhuisd en daar een rijke historie hadden neergezet. Eerst betuigden 3 getuigen  dat ze de gouden platen hadden gezien en de stem van God gehoord. Daarna bevestigden nog eens 8 getuigen dat ze de  met hervormd-Egyptische letters beschreven gouden platen hadden gezien en zelfs aangeraakt. Joe, himself, had de wonderbare gave om deze tekst te kunnen begrijpen en over te zetten in 17de eeuws Engels. Het "boek van Mormon" wordt gezien als een goddelijke toevoeging aan de Bijbel. De platen verdwenen ook weer even mysterieus als ze werden gevonden.  De drie getuigen zijn later tijdelijk gebroken met de kerk, maar hebben altijd aan hun getuigenis vast gehouden. Op hun sterfbed zijn ze weer tot de kerk toegetreden. Ondertussen is er mede op basis van bewaard gebleven interviews met de getuigen een hele discussie ontstaan over de aard van deze "sightings". Zou het alleen om visionaire "sightings" gegaan zijn?, is dan  de vraag.

HET GETUIGENIS VAN DRIE GETUIGEN

........En wij weten ook dat zij zijn vertaald door de gave en de macht Gods, want zijn stem heeft het ons verkondigd; daarom weten wij zeker dat het werk waar is. En wij getuigen ook dat wij de graveersels die op de platen staan, hebben gezien; en zij zijn ons getoond door de macht Gods en niet door die van de mens. En wij verklaren in ernstige bewoordingen dat een engel Gods uit de hemel neerdaalde, en ze meebracht en voor onze ogen neerlegde, zodat wij de platen en de graveersels erop aanschouwden en zagen; en wij weten dat het door de genade van God de Vader en onze Heer Jezus Christus is dat wij hebben aanschouwd, en wij getuigen dat deze dingen waar zijn. .........

Oliver Cowdery

David Whitmer

Martin Harris

Conclusie

Het zien van niet objectief aanwezige objecten door het menselijke brein, is een duidelijk aanwezig verschijnsel. Wat ons brein in een droom kan doen kan het kennelijk ook in bepaalde omstandigheden doen terwijl we wakker zijn. Het lijkt zelf mogelijk dat er onder bepaalde sterk stimulerende omstandigheden een "groepsbrein" ontstaat dat (ongeveer) hetzelfde ziet. Dat sommige verhalen rond de opstanding en het zien van Jezus daaruit voortkomen, lijkt me niet onmogelijk. Paulus, die als eerste over het zien van Jezus schrijft, zag Hem heel duidelijk "visionair".  Mattheüs eindigt zijn verhaal over  de laatste ontmoeting met Jezus als volgt:

Matth 28: (BGT)
¹⁶ De elf leerlingen gingen naar Galilea. Ze gingen naar de berg die Jezus genoemd had. ¹⁷ Toen ze Jezus zagen, knielden ze voor hem. Maar sommige leerlingen twijfelden.

Die twijfel is in de Westerse wereld nu wel vrij algemeen.