zondag 1 september 2019

Het Water des Doods (de Zondvloed)

Voor een vollediger weergave, klik hier

Dat plannetje om via zijn engelzonen een zondeloos geslacht te genereren, was ook weer mislukt. Daar zat je dan als God met de gebakken peren. (christelijke wetenschappers concluderen daaruit weleens dat die verboden boom een perenboom is geweest!).  En nou hadden die zonen van Hem ook nog een aantal gigantische kleinkinderen voortgebracht, met een gigantisch zonde-gen. Weg er mee met al die oorspronkelijke en aangetrouwde poppetjes.
Hij had al wel eens gezien wat sommige mensen met hun katten deden als ze die kwijt wilden....  Dat kon Hij ook wel eens proberen, gewoon die hele aarde van Hem vol laten lopen met water. Dan kwam het vanzelf wel goed.

Maar ja, God was ook niets menselijks vreemd en had er moeite mee om gewoon alles weg te doen. Toch maar ietsje achterhouden. Die Noah wellicht, die had dat foute gen ook wel maar werd er het minst van alle poppetjes door geplaagd. En z’n vrouw en drie zonen met hun vrouwen dan ook maar. Dat laatste was wel link, maar ja als God nu nog geleefd had, zou Hij vast op de ChristenUnie gestemd hebben en het gezin hoog in z’n vaandel gehad. Dus dat risico moest Hij maar nemen. Met een beetje gesleutel en een stukje gen-therapie zou hij die acht poppetjes wel weer kunnen reviseren, hoopte Hij. En dan van alle beesten ook maar een paar, een mannetje en een vrouwtje. Zelfs varkens, hoewel God dat maar vieze beesten vond. Die zijn onrein had hij gesteld, schaapjes wel, die zijn rein, daar mogen wel zeven paar van in leven blijven en zo waren er nog wel een paar dieren die van God wel met z’n zevenen mochten blijven. God had wel wat met zeven, op de zevende dag mocht Hij immers rusten van zijn scheppende bezigheden en het was ook nog eens een geluksgetal.

Maar hoe moesten die ontsnappen aan wat ging komen? Nou had God ook een echte zoon, die verkeerde toen nog wat in  een incognito staat, maar Hij zou ooit als timmerman aan het werk moeten en was zich daarop al aan het voorbereiden. Hij is het waarschijnlijk geweest die met het voorstel kwam om Noah een enorme boot te laten bouwen. Hij had al berekend dat die 137 x 23 x 13,7 meter groot moest zijn. Die boot moest maar ARK (van arca in het Latijn, tevah in het Hebreeuws, mogelijke betekenis "kist" of "doos") gaan heten.

Dus Noah en zijn zonen aan het werk. Het water was nog laag, dus daar konden ze mooi de nodige spijkers zoeken en toen die kist klaar was, werd hij met een soort pek waterdicht gemaakt. Binnenin allemaal kamers en kamertjes, heel veel tweepersoons, maar ook aan aantal groepsaccommodaties.

Toen mochten ze naar binnen, De uitverkoren dieren stonden al trappelend te wachten bij de loopplank voor de deur van het schip. En toen die deur openging stroomden ze naar binnen, heel gezellig, de vliegende dinosaurus Archaeopteryx,   vleugel in vleugel met het fruitvliegje en de schaapjes al blèrend met een paar vlooien in hun vacht ....

Ieder kreeg een vertrek toegewezen en zodra ze geïnstalleerd waren, werd de deur gesloten. . Daarop werd het stil tot de eerste druppeltjes begonnen te vallen. En toen was het niet meer te houden, veertig dagen en nachten lang stortte het water zich uit over de aarde. Van boven en beneden. 






Nederland Zingt: Er komen stromen van zegen. Willemijn de Munnik

God had namelijk in de hemel al eens een heel groot reservoir laten bouwen, vol water. “Water des levens” had Hij het genoemd en het was de bedoeling dat Zijn Zoon dat ooit nog eens aan de poppetjes uit zou delen, o.a. aan een Samaritaanse vrouw:.

Joh. 4:10

Jezus zei tegen haar: ‘Als u wist wat God wil geven, en wie het is die u om water vraagt, zou u Hém erom vragen en dan zou Hij u levend water geven.’


Maar dat kon nu ook wel even gebruikt worden voor het tegengestelde doel. En de aarde had haar buik ook vol water, dus dat liet God ook maar met grote boeren ontsnappen. Noah was pas zeshonderd jaar oud toen het plaatsvond:

Gen 7:11 NBG

In Noahs​ zeshonderdste levensjaar, in de tweede maand, op de zeventiende dag der maand, op die dag braken alle kolken der grote waterdiepten open en werden de sluizen des hemels geopend.


God is even blijven kijken, eigenlijk best wel leuk, zo’n groot zwembad met al die rondspartelende mensen en Hij zag zelfs een vrouw die een kind ter wereld bracht en die baby begon gelijk te zwemmen... Maar wat zag Hij daar, een vader die met z’n kind in de arm in een boom klom, de hoogste tak bereikte, toen niet verder kon en het in doodsangst krijsende kind los moest laten.

Op dat moment trok de engel Gabriël Hem aan de arm. “Kom op baas, we moeten gaan. Er is een belangrijke engelenvergadering en U moet er ook bij zijn”.

Het beeld bleef God nog wel door Zijn hoofd spoken. "Er was toch geen andere oplossing, die poppetjes hadden Hem zo teleurgesteld en je moest toch vooral in de eerste plaats aan je Zelf denken. Want als je jezelf niet liefhebt, kun je ook anderen niet liefhebben en Zijn rijk kwam eerst en moest weer groot worden. Daarin was geen plaats voor immigranten met foute genen... "

En zo dobberde Noah en zijn gezin rond op de alles overstromende wereldzee, met zijn hele dierentuin, de eekhoorns en de steekvliegen, de mammoeten en de cobra’s, de leeuwen en de lammetjes... Aan het eind kon je zelfs de Mount Everest niet meer zien

Maar na die veertig dagen en nachten begon het water weer te zakken en bleef de Ark steken op de berg Ararat in Oost Turkije.

Man en muis toen van het schip af en het eerste wat hun opviel was een ondraaglijke stank. De hele aarde was bedekt met in ontbinding verkerende lijken. God merkte daar niet veel van, want Noah begon gelijk welriekende brandoffers te brengen en dat bracht God een beetje op liefrijker gedachten:

Gen 8: 21 NBG

21 Toen de Here de liefelijke reuk rook, zeide de Here bij Zichzelf: Ik zal de aardbodem niet weer ​vervloeken​ om de mens, omdat het voortbrengsel van des mensen ​hart​ boos is van zijn jeugd aan, en Ik zal al wat leeft niet weer slaan, zoals Ik gedaan heb.


Veel vertrouwen had Hij er duidelijk ook niet meer in en toen Hij in een rapport las hoeveel zielen Hij niet naar die enorme brandende oven van het merk Hel had laten verhuizen, kreeg hij ineens een eeuwen ver vooruitziende blik op een internationaal gerechtshof in den Haag en de kans dat Hij daar voor globale suïcide zou kunnen worden veroordeeld. Wat nu te doen?

Zijn echte Zoon had wel een idee. We moeten gewoon de mensen wijs maken dat Je heel veel van hen houdt, ja van de hele wereld, en dat ze later bij Ons in Onze mooie hemel mogen komen wonen. Dan stuur Je Mij maar naar de aarde om daar als held voor hen te sterven. (Ik ben daarna toch zo weer levend en bij Je terug). Moeten de poppetjes wel een beetje op Ons stemmen en zich bij Ons aansluiten natuurlijk. Dan laten we, bijvoorbeeld, de volgende boodschap via Social Media verspreiden.:

Joh. 3:16-17 NBV

16 Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. 17 God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om een oordeel over haar te vellen, maar om de wereld door hem te redden.


Zover was het nog lang niet, maar de plannen lagen klaar. Over hoe het verder ging met Noah en z’n gezin en nageslacht, helemaal alleen op die stinkende aarde, een volgende keer.


Klik hier voor de andere delen van Genesis met een glimlach

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Geef je eigen mening hier: